Month: September 2012

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een van de dingen waar we Alexandra en ik het meest naar uitkeken was paardrijden langs het strand en door de bossen tijdens zonsondergang. Vlakbij het hotel ligt een grote ranch, de Ironwood Ranch, waar we dat konden doen. We begonnen rond 5 uur ‘s middags net voordat de zon onder begon te gaan en we eindigden om ongeveer half 8 toen het al bijna donker was. De rit leidde ons rond de hele ranch en we zijn door ananasvelden gereden maar ook door riviertjes.

 

De paarden vonden dat ook leuk maar het moeilijkst was door het rietsuikerveld. De paarden wilden niets anders dan van het rietsuiker eten maar de mensen van de ranch hadden ons daarvoor gewaarschuwd: de paarden zijn dan net kinderen met snoep.  Ze luisteren niet meer en worden vervelend van teveel suiker. Alexandra vond het leuk maar haar paard galoppeerde een keer vooruit en dat was wat minder. Alexandra’s paard heette Mikey. Toen we terugkwamen op de ranch mocht Alexandra de stallen in en daar hadden ze nog veel meer paarden waaronder een paar echt grote hengsten. Het is maar goed dat we die niet meegekregen hadden om op te rijden.

Op de terugweg van de hike gisteren kwamen we ook nog langs een waterval waar je wel mocht zwemmen. Deze waterval was alleen bekend aan de lokale bevolking en omdat onze gids in buurt geboren was, nam ze ons er ook mee naar toe. Het viel niet mee om bij de waterval te komen maar op een heel andere manier dan een lange hike. We moesten vanaf de weg, waar we de auto langs de kant van de weg parkeerden, via een paar enorme boomwortels een klein ravijn van ongeveer 10 meter diep inklimmen. Op de bodem van het ravijn liepen we daarna een eindje een bos in totdat we bij een volgend ravijn van nogmaals een meter of 10 diep. Ook hier moesten we naar beneden klimmen en het was maar goed dat Alex een klein aapje is. We kwamen toen bij een vrij kleine poel met een hele mooie waterval waar we hebben gezwommen. Het water was heel erg koud en de poel ook heel erg diep: volgens de gids bijna 20 meter diep. Alex is echter een hele goede zwemmer maar ze vond het water toch wel een beetje te koud. Hier zijn een paar van de bijzondere foto’s:

Hier is Alex nadat ze weer opgewarmd en afgedroogd was, met de waterval en de poel op de achtergrond. Je kunt hier wel goed zien dat je een behoorlijk eindje langs de rotsen naar beneden moest klauteren om bij het water te komen en naar de waterval te zwemmen. Alex kan echt trots zijn op haar klauter en zwem kunsten.

 

‘s Avonds waren we pas rond 20.30 uur terug in het hotel en we waren allebei behoorlijk moe. We hebben dus maar wat room-service besteld inclusief warme melk en koekjes en hebben op donderdagochtend heerlijk uitgeslapen.

 

Gisteren hadden Alexandra en ik een lange dag die we niet snel zullen vergeten. We waren al om 5 uur opgestaan omdat we al voor 6 moesten vertrekken…. maar niet voordat Alexandra haar favoriete room-service ontbijt had gehad: flinke lading bacon met scrambled eggs en een bagel. We moesten al zo vroeg opstaan omdat we naar het regenwoud zouden gaan om te hiken en watervallen te bekijken. Ikzelf ben een keer eerder in een regenwoud geweest maar dat was een Atlantisch regenwoud (aan de Atlantische oceaan dus) in Brazilie een paar jaar geleden. Maui is een vrij klein eiland (1900 km2) maar aan de zuidkant is er een behoorlijk groot en onaangetast Pacificisch regenwoud (aan de Pacifische oceaan). Een van de grote verschillen is dat het regenwoud in Brazilië volzit met allerlei giftige beesten terwijl op het eiland Maui het allemaal vrij onschuldig is want er zijn geen slangen en giftige spinnen. Dat wil niet zeggen dat het niet een echt regenwoud is; al binnen 45 minuten rijden veranderde de omgeving van een luxe hotel naar huizen zonder elektriciteit en stromend water. De weg de we reden was de ‘road to Hana’. Deze weg had ik gevonden in een boek dat we een paar jaar geleden hebben gekocht en ook hebben gebruikt voor onze trip van New Jersey naar California: “the best 50 american road trips’. De road naar Hana is een hele smalle kronkel weg. Het dorpje dat aan het einde van deze weg ligt, werd pas in 1926 in het regenwoud ontdekt en de weg zelf vandaag is op veel plekken 1 baans en onverhard. De omgeving is echter prachtig en je rijdt kilometers langs een hele mooie kust. Alexandra had het heel erg naar haar zin maar vond soms het gekronkel van de weg een beetje teveel van het goede. De geiten en soms koeien van de lokale regenwoud bewoners die soms midden op de weg rondhingen maakten echter een boel goed.

De werkelijke bedoeling van de trip was echter de hike door het regenwoud en begon op zeeniveau waar de verschillende watervallen in het gebied uitmonden in de oceaan. Omdat het gebied vulkanisch gevormd is zijn er een hoop ondergrondse rivieren en dergelijke en poelen waar je niet alleen kunt spelen maar ook mooie foto’s kunt maken.

Vanaf zeeniveau zijn we aan de hike van ongeveer 8km begonnen die ons naar een van de hoogste watervallen op Maui zou brengen. Alexandra is echt een kleine trooper want het was zeker geen makkelijke hike. Het eerste deel van de hike was vrij onspectaculair want de vegetatie is niet zo erg verschillend met wat we rond het hotel zagen. Palmbomen ed. en ook vrij warm. Naarmate we echter hoger kwamen veranderde het vrij snel. Alexandra en ik waren erg enthousiast over het fruit wat je van de bomen kunt eten: mango, passie vrucht en andere zoete vruchten. Onze gids, die in het gebied geboren was, zei dat er vrij weinig was dat je niet kon eten. Er groeien ook wat planten die een soort amandelachtige noten hadden en die ook lekker waren maar veel te moeilijk om te openen voor slechts 1 kleine amandel. We leerden ook over planten waar je infecties mee kunt behandelen (maar ik gebruik toch liever westerse medicijnen).

Op ongeveer 300 meter hoogte veranderde de omgeving weer en kwamen we in een bamboe bos terecht waar het heerlijk koel begon te worden. Er was ook heel veel geluid in dat bos omdat door de wind de bamboe stokken tegen elkaar aanslaan. Op de foto hieronder kun je de rand van het bamboe bos zien en het is hier nog vrij licht maar naarmate we verder liepen werd het bijna helemaal donker doordat de bamboe wel 20 of 30 meter hoog is en enorm dicht op elkaar staat, letterlijk slechts centimeters tussen de verschillende staken.

Hoe hoger we in het regenwoud kwamen, hoe koeler het werd en er waren ook veel stroompjes waar we doorheen moesten waden. We zijn tot ongeveer 700 meter hoogte gekomen toen we bij een 130 meter hoge bergwand kwamen en hier was een van de grootste watervallen op Maui. Alexandra en ik hebben hier een poosje in het water gespeeld en in eerste instantie was het plan om onder de waterval te gaan. De gids raadde dit echter af omdat er soms stenen en andere dingen zoals stukken hout naar beneden komen dus hebben we dat maar niet gedaan. Rondom de waterval was er echt een heerlijk koele mist (en deels de reden waarom het koel is op de berg) en we hebben hier een uurtje gezeten voordat we weer naar beneden gewandeld zijn.

Op de terugweg hadden we letterlijk de gelegenheid om eens achterom te kijken en zagen we waar we eigenlijk geweest waren.  Het regenwoud ligt tegen de wand van een enorme vulkaan:  de Haleakalā Crater. Deze vulkaan is deel van de zogenaamde ‘ring of fire’ vulkanen die de Hawaii eilanden hebben gevormd, ongeveer 500,000 jaar geleden. De Haleakalā krater is enorm:  ongeveer 3km in doorsnee op de top en bijna 800 meter diep en pas goed te zien vanaf een afstand.

 

Vandaag hebben Alexandra en ik plannen gemaakt voor de rest van de week en hebben we onze trips geboekt. Morgen gaan we een roadtrip maken en zullen we gaan hiken naar de enkele van de grootste watervallen op Maui. We gaan natuurlijk wel met een guide want we moeten ook een stukje door een regenwoud. We moeten echter al wel vroeg op want het begint al om 5 uur ‘s ochtends zodat we de zonsopgang kunnen zien. Op Donderdag gaan we paardrijden op een private ranch aan het strand. Alexandra kijkt hier heel erg naar uit want er zit natuurlijk ook een paardrijles bij. Op vrijdag gaan we samen snorkelen in een underwater city en vrijdagavond gaan we samen sterren kijken.

Vanmiddag zouden we eigenlijk ook gaan paardrijden maar dat werd afgezegd omdat de paden erg modderig waren en ze bang waren dat de paarden zouden uitglijden. We hebben in plaats daarvan vanmiddag een hike gedaan over het vulkanische deel van het eiland. Ik was eigenlijk wel blij dat ik een beetje uit de zon kon blijven omdat ik gisteren lelijk verbrand ben. Ik dacht dat ik het wel een poosje aan het strand zou uithouden zonder zonnebrand creme. Alex was wel ingesmeerd maar ik had mezelf niet volledig gedaan. Resultaat is een paar hele pijnlijke schouders en rug en ook zere schenen. Hopelijk is het morgen weer een beetje voorbij maar op het moment (24 uur later) voelt het nog niet echt lekker. Vandaag tijdens het hiken dus ingepakt alsof het winter is om niet nog meer zon op m’n huid te krijgen.

Gisteravond zijn we in Hawaii aangekomen en natuurlijk was er een lei voor Alexandra. We hebben een auto gehuurd en zijn van Kahului naar Kapalua gereden via de Honoapiilani Highway. Dit viel nog niet mee zonder navigatie systeem want ik heb moeite de borden te lezen waar 5 plaatsnamen allemaal beginnen met ‘Ka’ en eindigen met ‘lui’, ‘lua’, leu’, ‘lani’ e.d. Uiteindelijk is het echter allemaal goed gekomen en we waren rond 7 uur ‘s avonds in ons hotel. Nu moeten eerst eens gaan beslissen wat we de komende dagen precies gaan doen maar we hebben het erg naar onze zin.