Zondag was het hier  valentijnsdag en erg lekker weer dus de kinderen en twee buurjongetjes Malik en Adam waren gaan zwemmen. Alles prima en na het zwemmen een snack gegeten op het grasveldje voor ons huis,  ongeveer  twee grote badlakens 🙂 groot. Om ongeveer 16.30 vroeg de grote zus van Malik en Adam of de kinderen mee wilden om een ijsje te gaan eten bij Yoghurtland. Malik, Roos-Marijn en Alexandra hadden geen zin om mee te gaan dus ging ze alleen met Adam ijs voor de rest van de kinderen halen. Iedereen ijsje op en nog even gespeeld totdat het tijd was om naar binnen te gaan. Wij eten normaal ongeveer om 18.00 uur maar omdat de kinderen wat later nog een ijsje hadden gegeten heb ik maar even tot ongeveer 18.30 uur gewacht met avondeten. We hadden op het menu een vegetarische hamburger met zelfgemaakte advocado salsa etc. Mjummie. Alexandra wilde wel een hamburger maar dan zonder het gezonde spul 🙂 maar Roos-Marijn wilde niets. Ik had zoiets van nou ja dan eet je maar een keer niets, prima of eet ietsjes later. (ze had natuurlijk wat laat een ijsje gehad) Roos-Marijn voelde zich wat minder lekker, ze had een zere buik en vertelde dat ze per ongeluk zwemwater had ingeslikt. Ietsjes later wat meer hangerig en nog wat later (rond 19.00) wilde ze naar bed ??? Ze huilde nu dat haar buik toch niet zo fijn was en de tranen waren dit keer geen dramatranen. Ach, eerst in bed gestopt hier en daar wat gevoeld wat Roos-Marijn niet fijn vond en toen met Cor overlegd dat we maar naar de dokter zouden gaan, want ergens was er een stemmetje laten we een blindedarm ontsteking maar uitsluiten. Cor was zelf niet naar de dokter gegaan, maar ik dacht daar ietsjes anders over, want een gescheurde blindedarm is niet fijn!!! Ok, ik met Roos-Marijn dus naar de eerste hulp in Newport Beach. Ongeveer 10 km rijden. Rond 20.00 had Roos-Marijn al een bed in the Emergency Room (ER) te pakken. Poehee, dat ging snel. Gelijk infuus aangelegd en bloed afgetapt om te kijken wat er aan de hand was. Witte bloedcellen verhoogd dus een echo. Op de echo niet veel te zien, maar er was een sterke verdenking op een blindedarmontsteking dus een CT-scan. OK, na uren wachten zei de dokter dat ze voor 95% zeker waren dat ze een blindedarmontsteking had. Ze gingen een ambulance regelen om haar naar een kinderziekenhuis te brengen waar ze door een kinderchirurg geopereerd kon worden. Het was inmiddels 3.00 de volgende morgen en gelukkig was Roos-Marijn na 4 videofilms kijken in slaap gevallen. De ambulance was er om ongeveer 3.30 uur, maar Roos-Marijn was diep vertrokken. Heeft ze het interessantste ritje van haar leven snurkend meegemaakt. Pfffffffff. Ik reed achter haar aan, want dan had ik in ieder geval de auto bij het ziekenhuis. In het kinderziekenhuis (ongeveer 25 minuutjes rijden) naar kamer 508-1 gebracht. Roos-Marijn lag nog steeds lekker te knorren. Er lag op de kamer ook een baby van 9 maanden en die werd natuurlijk wakker van ons lawaai. Roos-Marijn snurkte ook daar gewoon doorheen. Zo goed als kwaad heb ik ook geprobeerd te slapen, maar dat was een beetje moeilijk op een keiharde uittrekstoel/bed. Poehee, echt hard. Maar goed, was allang blij dat ik kon liggen. Paar uur later de assistent dokter op bezoek en om ongeveer 10.30 richting operatie kamer. Alles goed gegaan en de diagnose was een acute appendicitis oftewel een acute blindedarmontsteking. Mooie foto’s van haar binnenkant als souvenir en het bewijs dat het een blindedarmontsteking was. Om ongeveer 12.00 mochten we bij haar op de uitslaapkamer en om ongeveer 12.45 uur terug naar haar kamer. Nog wat getukt en om ongeveer 15.30 uur wilde ze wel wat eten. Niet te geloven maar waar,  kwamen ze aan met oreo’s!!! en crackers met cheddar cream kaas??? Nou ja het zal wel. Roos-Marijn moest ook lopen en rond 19.45 uur gelopen, maar ze had pijn en wilde terug naar bed toen ze zei dat ze moest overgeven. Ondertussen had ze ook kippensoep en aardbeien gegeten en dat verdween dus allemaal in de wc-pot. Arm kind. Nou ja dan de volgende ochtend maar weer proberen. Intussen was de baby naar huis en hadden we een andere kamergenoot. Rustig meisje dus geen gehuil. Roos-Marijn werd echter rond 12.00 uur wakker en wilde tv kijken en hetzelfde rond 4.00. Beide keren ging ze maar weer slapen, want ik had haar uitgelegd dat het nog midden in de nacht was. Rond 8.00 wakker door dokters die op bezoek kwamen etc. Dag ging goed, eten bleef binnen en medisch gezien stond er niets in de weg om naar huis te gaan. Ok dan, half uur later waren we vertrokken en rond 15.00 weer lekker thuis. Mama blij, want die dacht gelijk aan haar lekkere bed 🙂 Al met al weer een heel avontuur en gelukkig alles tot nu toe goed verlopen. We waren er op tijd bij. Wel nog moe (mama ook) dus lekker op tijd gaan slapen met een paracetamolletje. Ik denk dat het moelijkste voor Roos-Marijn nog moet komen, want ze mag de komende twee weken niet veel doen en vandaag wilde ze al weer tegen een voetbal aan schoppen. We houden jullie op de hoogte van de patient 😉
